Nieuw op deze blog: de (speler/moment/team/coach) van de week.
Vorig seizoen had ik wekelijks de barometer. De directie van deze blog heeft unaniem besloten daarmee te stoppen. Nu ga ik wekelijks iets opvallends uit de eredivisie pikken.
Deze week was er een aardig aanbod, zozeer dat double-doubles niet voldoende waren. Worthy de Jong flirtte met en triple double (20p, 11r, 7a), Yannick Franke de scoremachine die zijn ploeg over het dode punt hielp bij Aris (27p, 9r) of de triple double van Ken Brown (18p, 10r, 17a, maar in een overwinning met 65 punten).
Nee, mijn speler van deze week in Grant Gibbs. Inderdaad zijn statistieken in de even verrassende, als knappe, als verdiende overwinning op het slappe SPM zijn niet opvallend. Wat wel opvallend was dat hij in de cruciale minuten in het laatste kwart (van 62-62 naar 78-67) zijn ploeg bij de hand nam, met scores en leiderschap.
Dat Gibbs terugkeerde in Zwolle is welhaast een wonder. De leiding was niet tevreden over hem, hijzelf was niet tevreden, zijn agent was niet tevreden (hij moest ook van de bank komen) kortom iedereen was unhappy. Een afscheid had erg voor de hand gelegen.
Alleen kwam Gibbs zelf tot het inzicht dat hij terug moest naar Zwolle. Moest, omdat het beeld dat hij zelf had ontwikkeld niet het beeld was dat hij wilde. Zelf gaf hij in Zwolle aan dat hij terug wilde. Intrinsiek, om iets goed te maken. Dat werd duidelijk tegen SPM. Niet dat hij feilloos speelde, maar Gibbs is er.
Dat weten ook zijn ploeggenoten. Want Gibbs is een fan geworden van yoga. Zozeer dat hij ploeg drie keer per week yogales geeft. Misschien wordt dat het geheim dit seizoen van Landstede.
