Tot ik het niet meer kon aanzien heb ik afgelopen donderdag het duel gekeken van Zorg en Zekerheid Leiden op bezoek bij Porto. Het werd een enorm pak slaag voor de Nederlanders.
Groot was mijn verbazing een dag later toen ik de reactie las van coach Eddy Casteels.
Wat een rare quote van Casteels op site Fiba na pak slaag bij Porto. Dit behoort toch tot zijn takenpakket? pic.twitter.com/K6OXGzyPvN
— Leon Kersten (@LeonKersten) 6 november 2015
Kort samengevat, in ieder geval het gevoel dat ik eruit haalde: Hun schuld en niet de mijne.
Later las ik in het Leidsch Dagblad ook nog dat hij zo graag twee Amerikanen van vorig seizoen had willen houden.
Dat van die twee Amerikanen was al bekend, maar waarom leg je daar nu de nadruk op? Na de winst op SPM hoorde ik dat nergens terug.
DÉJÀ VU
Ton Boot was een meester in het creëren van conflicten. Op zich vond ik dat heel knap, vooral ook omdat Boot er altijd als winnaar uitkwam.
Wat Casteels nu doet is voor mij een Bootiaanse tactiek. Hij gooit de knuppel in het hoenderhok. De schuld ligt bij de spelers voor wat betreft Porto. Die Amerikanen die niet terugkwamen, ja het bestuur…
Ik ga niet stellen dat deze tactiek goed of slecht is. Alleen de tijd kan dat uitwijzen, het gaat om het proces. Dan geeft een redelijke partij in Groningen geen indicatie.
Duidelijk is voor mij dat Casteels, die zijn sporen heeft verdiend, wil dat er iets gebeurt in Leiden. Dat kan ook zomaar gebeuren.
Toch zet ik één maar. Ton Boot deed zijn truc in een tijd dat de spelers op een compleet andere manier gevormd zijn. Andere generatie.
Ik ben erg benieuwd hoe de twintigers van Leiden hier mee omgaan. Of zij de handschoen wel oppakken. Of dat het bestuur ingrijpt en de boeman wordt (zoals Boot altijd graag wilde).
Fascinerend proces dat kan leiden tot een titel of helemaal niets.
Erik Braal en Sam Jones zullen zich niet van deze tactiek bedienen. Zo heeft iedereen zijn eigen weg uitgestippeld naar succes en dat maakt het mooi.
