Nee was mijn eerste reactie op de vraag of ‘we’ ons zorgen moeten maken. De vraag werd gesteld door Jacob Bergsma, naast op en top statisticus van het Nederlandse basketbal bovenal ook liefhebber.
Jacob stelde zijn vraag omdat de gemiddelde scores van duels in de eredivisie terugvallen tot het niveau van de jaren ’60 van de vorige eeuw.
Scores in de DBL zijn bijna terug op het niveau van de jaren zestig van de vorige eeuw. Moeten wij ons zorgen maken? pic.twitter.com/3Uo7LFUQC0
— Jacob Bergsma (@JacobBergsma) 16 december 2015
Pffffff.
Hoor ik je denken.
Nou en, zeg ik op mijn beurt.
LOS AMERICANOS
In de tussenliggende periode werden de Nederlandse basketbalvelden overspoeld met Amerikanen, soms goede, soms slechte, soms hele slechte en hele goede. Één ding hebben/hadden ze wel gemeen. Scoren dat konden ze heel goed, verdedigen dat was een soort Oost-Indische doofheid.
Lang was er ook de noodzaak niet. Basketbal leefde in Nederland (ook bij de Nederlandse spelers, of zij die een paspoort hadden), totdat ‘we’ door het buitenland voorbij werden gestreefd (tot de tigste macht).
In een notendop heb ik zo de afgelopen 30 jaar samengevat.
HOOP DOET LEVEN
Het aantal Amerikanen is fors afgenomen (door keuzes al dan niet onder financiële druk), belangrijker is dat het aantal Nederlanders is toegenomen. Parallel daaraan heeft de opleiding eigenlijk jaren stilgestaan en dat is nu wekelijks merkbaar.
Daarbij komt dat de meeste teams tegenwoordig hun verdediging aardig op orde hebben (zoals dat bij echte teams in Europa ook is), wat natuurlijk het gebrek aan talent kan compenseren.
Dat zorgt voor een compleet andere dimensie van het Nederlands basketbal.
Om te beginnen konden ‘we’ ons plaatsen voor het EK, ik ben ervan overtuigd dat dat mede komt door de toename van de speelminuten van Nederlanders in de eredivisie. Kijk nog maar eens na met welk gezelschap Van Helfteren zich kwalificeerde.
Duidelijk is dat er ook een andere kant van de medaille is.
Namelijk dat het spel een heel stuk soberder wordt zonder Amerikanen. Er ligt nu verantwoordelijkheid bij Nederlanders, ze maken minuten ook diegene die het niveau niet aankunnen. Het gevolg kan zijn dat er makkelijke uitslagen komen, zoals gisteren Weert tegen Donar, maar ook uitslagen als Grasshoppers (promotiedivisie) die voor de beker winnen van Rotterdam.
Dan kan ik tegelijk de vraag stellen over welk niveau hebben we het? Dat met vijf of zes overzeese springveren, of met twee?
ZORGEN, WEL DEGELIJK
Om terug te komen op de vraag moeten we ons zorgen maken, nee blijft mijn antwoord qua gemiddelde score.
Tegelijk maak ik me echt grote zorgen over het eredivisiebasketbal:
- er zijn al twee seizoenen maar acht eredivisieteams
- die teams groeien niet, nog qua spel nog qua organisatie
- er zitten geen grote sponsors meer in de sport (of überhaupt hoofdsponsors)
- er is amper talentvolle jeugdige aanwas
- ik bespeur amper publieke aanwas
- ik heb ook de indruk dat de gouden kans die Ziggosport biedt, niet door een ieder optimaal in dank wordt afgenomen
Vergelijken met vroeger is eigenlijk onmogelijk, vaak is het een gevoelskwestie. Teams en spelers van tegenwoordig zijn veel beter geprepareerd, het gaat sneller en harder.
Dat maakt ook helemaal niets uit. Het gaat een beetje om het hier en nu, maar vooral om de toekomst.
Een stapje terug (qua niveau) om er straks twee of drie vooruit te zetten. Dat moet het streven zijn.
Kerstreces.
