Mijn rapportcijfer voor het seizoen 2015-2016 komt niet hoog uit. Een zesje, krappe voldoende.
Dat over de gehele linie het niveau tegenviel, verbaasde me niet eens zozeer. Er zit gewoon weinig geld in de basketbalsport en dat heeft direct gevolgen voor de kwaliteit op het veld.
Het mooie is wel dat er veel Nederlanders veel minuten hebben gemaakt. Dat juich ik toe want ik was, ben en blijf voorstander van twee echte Amerikanen per ploeg. De consequentie van het niveau neem ik voor lief omdat ik er van overtuigd ben dat het de enige manier is om het Nederlandse basketbal op termijn beter te maken.
Tegelijk heb ik bij te veel teams te weinig progressie gezien, zowel individueel als qua team.
Daarnaast zijn de niveauverschillen binnen de Eredivisie enorm, het was gedurende het seizoen nogal voorspelbaar.
DONAR
Gelukkig verliepen de play-offs niet helemaal voorspelbaar. Sportief gezien is het dan wel mooi dat de nummer drie van de ranglijst uiteindelijk kampioen wordt.
Nou heb ik heel wat reacties ontvangen over Donar. Kort samengevat komt het erop neer dat ze zonder Nederlanders spelen en alleen maar spelers kopen.
Behalve dat het eerste feitelijk onjuist is (Cunningham, Dourisseau en Bekkering hebben een Nederlands paspoort), doet Donar helemaal niets wat niet mag. Regels zijn regels, dus wat nou?
Van de voorzitter begreep ik dat de begroting in Groningen minimaal hetzelfde blijft, waarschijnlijk meer. De komst van nog een hoofdsponsor en dus extra geld, is gezien zijn minzame lach, helemaal niet uitgesloten.
Tsja, andere clubs die volgend seizoen voor de titel gaan: Donar heeft een enorme achterban (nu al bijna 1500 seizoenkaarten verkocht), een relatief goed gevulde portemonnee en een leuke selectie waarvan de kern behouden moet gaan worden. Stel dat het ze lukt om Jeter, Dourisseau en Bekkering te houden.
Natuurlijk is er een maar.
Om te beginnen is het Groningen en het verleden heeft uitgewezen dat het daar nogal eens kan rommelen.
Daarbij is het veel lastiger om kampioen te blijven dan te worden, dat weten ze in Den Bosch en Leiden maar al te goed.
Het aller, allerbelangrijkste is de staat van de Eredivisie.
GROTE PLAATJE
Donar heeft haar spelers (huidige en de nieuwe) één bijzonder ding te bieden, namelijk voorronde Champions League (mits het definitief doorgaat, dat is nu nog de vraag).
Het huidige Donar zou daar denk ik geen gek figuur slaan, let wel deze selectie.
Evenwel zal het gros van de wedstrijden gespeeld gaan worden in de Eredivisie. Daar zit ‘m de crux want dat kan voor enkele spelers de reden zijn om te verkassen, los van het geld.
Gaan we verder met acht teams of zes. Het laatste zou funest zijn, op meerdere fronten.
Bij aanvang van de play-offs hoorde ik sombere geluiden uit Leeuwarden en Weert, vooral omdat zij voor zichzelf een minimumbudget hebben gesteld van drie ton. Geen idee of ze dat gaan halen (ik hoop het wel, maar denk het niet)? Toch hoorde ik aan het eind van de play-offs geluiden dat Leeuwarden en Weert wel gaan deelnemen. Nou ja dat is alvast wat.
BEST DOEN
In feite is acht nog veel te weinig. Twaalf teams is het minimum, lijkt mij.
De afgelopen jaren is er ook maar bitter weinig veranderd. Het zijn dezelfde teams die de dienst uitmaken, ok Landstede heeft zich knap opgewerkt. Een stabiele organisatie, met een beleid (ook jeugd, beste mensen van Donar) en het voordeel dat Landstede stopt met volleybal. Naar verluidt is dat financieel gunstig voor de basketballers.
Feit is dat er in de Eredivisie geen aanwas is van clubs, alleen verhalen en geruchten die nooit werkelijkheid worden.
Nou heb ik oprecht de indruk dat zowel bij de FEB als bij de individuele clubs bestuurders zitten die hun best doen.
Alleen is dat niet genoeg!
Ik zie geen samenhang, geen samenwerking, ik zie geen visie, ik zie niets veranderen. Het staat stil. Basketbal in Nederland staat stil.
Ja, Donar gaat nu goed, Landstede ook. Maar wat schiet het basketbal in het algemeen daar mee op? Niets nada noppes.
Dat kan ook de reden zijn lichtpuntjes als Bekkering, Jeter, Gibbs, Kherrazi, Williams, Bouwknecht gaan kiezen voor een andere competitie.
PASSIEVE HOUDING
Ik heb sterk de indruk dat er door bestuurders veel te veel achterover geleund wordt. Wij zijn basketbal, komt u maar.
Een houding die niet gepast is en afgestraft wordt.
Hoe zit het met de kaartverkoop gedurende het seizoen? Met nadruk op verkoop.
Welke sponsoren zijn recent (in jaren) nog in het basketbal gestapt? Hoeveel teams zitten zonder hoofdsponsor?
Hoeveel betaalde professionals zijn bij de diverse Eredivisieteams werkzaam, buiten degene die spelen of trainer zijn?
Welke organisatie heeft een beleidsplan liggen met een visie, doelen en beschreven stappen, buiten het technische om?
Hoeveel landelijke media bezochten de play-offs en in het bijzonder de finale? Als dit laatste geen teken aan de wand qua staat van de sport.
En alsjeblieft nou niet wijzen naar anderen.
ROEPENDE IN DE WOESTIJN
Ben ik de enige die dit ziet? Nee, absoluut niet. Het frappante is dat ik dit gedurende het seizoen met veel coaches, enkele sponsors en enkele spelers besproken heb. Zij zien dit, ondervinden dit, ondergaan dit.
Nou snap ik ook wel dat overleven voor sommige teams prioriteit nummer één is.
Dus clubs stel dan gezamenlijk (ja dat blijft moeilijk) in ieder geval twee of drie betaalde mensen aan bij de FEB. Laat hen een plan schrijven, dat uitwerken en uitvoeren. Ja dat kost geld. Dat hoesten de teams dan maar samen op, eerst zaaien dan oogsten. Op de huidige manier verder gaan, levert niets op. Kijk maar naar de afgelopen jaren.
ZiggoSport heeft zich dit seizoen gemeld. Dat de hoogste baas van het sportkanaal een duidelijke link met het basketbal heeft, speelt natuurlijk een belangrijke rol.
Waar ik bijna een jaar geleden schreef dat de ploegen op hun knieën dankbaar moesten zijn, zie ik daar niet zoveel van.
Op sommige plekken mogen ‘normale’ tv-dingen vooral niet (interviews op het veld), de hallen zijn naar mijn mening vaak veel te leeg bij tv-wedstrijden en dat de kijkcijfers niet om over naar huis te schrijven zijn, is geen raar gevolg.
Nogmaals, de tijd om te zitten en wachten is echt voorbij, mits men serieuze sport wil bedrijven.
Mijn advies, afgeleid van Mike Krzyzewski: Nederlandse clubs word een team, zoals je verwacht van je eigen spelers, en ga zo handelen!
MIJN ASSIST
Ik wil ook wel een voorzet geven.
Om te beginnen moet het basketbal in Nederland uniform worden. Dat wil niet zeggen dat elk team hetzelfde moet zijn, nee het gaat om uitstraling, één ‘tone of voice’.
De echte die-hard basketbalfans komen altijd, die hoef je niet te binden.
Om ‘buitenstaanders’, -potentiele- fans en geldschieters, te trekken, moet je weten wat zij willen om ze te kunnen binden. Onderzoek dat.
Ik denk dat zij niet alleen voor een basketbalwedstrijd komen, maar voor een avondje uit, een feestje.
Bied ze dat dan ook. Het moet meer dan een sec-wedstrijd zijn.
Zorg dan voor verbondenheid.
Hier houdt het voor dit moment op.
MVP PLAYOFFS
Tot mijn grote verbazing ontdekte ik recent hoe de verkiezing is verlopen van de finale MVP. Dat is gebeurd door een comité van vijf. Dat is niet vreemd. Vreemd is het wel dat ik zeker weet dat twee van hen geen enkele finalewedstrijd in een hal hebben gezien en dat ik zeker weet dat niemand alle vijf de duels met eigen ogen heeft gezien.
AMERIKANEN
Interessant is het om te horen hoe de clubs verder gaan met het aantal Amerikanen per team. Nu zijn er vier toegestaan. Het zal niet lang duren voordat er knopen moeten worden doorgehakt. Ieder team heeft straks één stem. Visie anyone?
MIJN FOUT
Een paar weken geleden heb ik over SPM Shoeters geschreven dat er misschien pseudovedetten rondliepen. Dat is een foute woordkeuze geweest van mijn kant. Simpelweg te ver doorgeschoten in mijn woordkeus. Excuses.
