Ik vernam deze week dat Ruud Frese was overleden. Ik kende hem niet heel goed, maar heb natuurlijk wel contact met hem gehad.
De eerste echte keer was in januari 2000. Amsterdam had in de Apollohal nipt verloren van het best hoog aangeslagen Paris Saint-Germain (60-61). Er waren niet veel journalisten aanwezig, maar ik had met eigen ogen gezien dat de nederlaag onverdiend en onnodig was.
De club organiseerde een week later een busreis naar Parijs. Als free-lancer kon ik voor niet al teveel geld mee en beleefde een mooie avond. De mannen van Boot wonnen in Parijs na verlenging (70-75). Via mijn net aangeschafte mobieltje had ik live verslag gedaan van de stunt in de uitzending van Langs de Lijn.
Een vaste verbinding had ik niet daar in Parijs. Van uploaden via de laptop of een mp3’tje mailen had nog niemand gehoord. Dus vroeg ik aan de teammanager of ik uit hun hotel mocht werken en vooral bellen. Er zat wel druk op want de verlenging was net na tien uur ’s avonds afgelopen (en de uitzending liep tot 23 uur).
Nou zat het hotel op loopafstand van de hal en de spelers ging ook niet in de hal douchen, maar in het hotel. Zo gezegd, niet zo gedaan. Want bellen uit het hotel naar Nederland (om zo interviews door te sturen) kost geld. Dus moest de teammanager naar voorzitter Ruud Frese. Na een persoonlijke blik, kreeg ik toestemming. Voor even mijn held want zo kon men ook in Nederland een beetje meegenieten van dit basketbalsucces.
Verder bleef ons contact in feite beperkt tot koetjes al kalfjes.
Tot de finale van de play-offs van 2009. Via via hoorde ik dat een Amsterdamse speler op doping was betrapt. Al snel werd duidelijk dat Orien Greene de man was, die geschorst had moeten worden tijdens de play-offs. Amsterdam speelde onder leiding van Piet Meijer en Ruud Frese toen een slinks spel. Struisvogelpolitiek in feite. Niemand wist van iets, mailtjes waren niet gezien, aangetekende brieven niet aangekomen. Uiteindelijk werd Amsterdam kampioen. Pas veel later bleek dat er meer aan de hand was, de controleur had namelijk gezien dat Teddy Gipson het plasje had gedaan voor Greene.
Willens en wetens werd de boel besodemieterd, niet zo heel fraai. Frese, gelouterd na vele jaren als sportbestuurder, en ook Meijer wisten waar ze mee weg konden komen.
AFSCHEID DEEL 2
Ook in Den Bosch was er deze week een afscheid. Antwan Scott kon vertrekken. Auf wiedersehen boegbeeld in de commerciële uitingen en topscorer. De club gooit 20 punten gemiddeld weg. Her en der werden wenkbrauwen gefronst, ook bij eigenaar Bob van Oosterhout. Jos Frederiks, de andere eigenaar, weet echter precies wat nodig is voor een team. Scott wilde daar niet aan meewerken, na een belofte van beterschap. Dus zat er voor hem niets anders op. Bewierookt als hij was, zal Scott het zelf niet begrijpen, zolang dat kwartje niet valt wordt het voor hem een moeilijke carrière.
New Heroes pakte de draad aardig op in Leiden en leek Scott totaal niet te missen (Bouwknecht al helemaal niet), had kunnen en misschien wel moeten winnen in de Vijf Meihal. Het afscheid van Scoot is misschien wel een stapje terug om er twee (of meer, wie weet) vooruit te doen. Mc Worther zal volgende week (tegen Landstede, hoe is het mogelijk) wel speelgerechtigd zijn, Watts weer fit en dan heeft Van der Holst wat te kiezen.
Op korte termijn komt er geen vervanger voor Scott, maar geld is er in Den Bosch nog wel. De komst van een ervaren combo-guard met een mooie staat van dienst sluit ik daarom niet uit.
AFSCHEID DEEL 3
Tot slot hoop ik dat Donar woensdag een klein wonder weet te bewerkstelligen en geen afscheid hoeft te nemen van Europa. Ik zou het fantastisch vinden als de knock-out fase bereikt wordt, gewoon omdat het goed is voor het Nederlands basketbal. Ik hoop ook dat er dan meer dan 5000 mensen op Ziggo kijken (dat was het aantal tegen Benfica) anders gaat Ziggo straks ook nog afscheid nemen van het basketbal en dat zou niet goed zijn.
