Er gebeurt altijd wat in Den Bosch @NewHeroesBB

Rovinj, het oude -verkeersvrije- centrum ligt op een schiereiland, de Sint Eufemija kerk is schitterend, de haven minstens even mooi. Rovinj aan de Adriatische kust met trekjes van Venetië dat aan de overkant ligt. De inwoners spreken Kroatisch, het merendeel ook Italiaans.

Rovinj waar in 1971 de wieg stond van Silvano Poropat, Rovinj nog steeds zijn stad, de stad van zijn familie, waar hij buiten het seizoen is en nog vakantiehuizen verhuurt.

Rovinj waar Poropat de afgelopen maanden nagedacht moet hebben over het verleden, het heden en de toekomst. Hoe hij als jongen van Kroatië naar Ludwigsburg vertrok. Hoe hij twee keer coach van het jaar werd in de Bundesliga. Hoe hij ernstig ziek werd van het leven als basketbalcoach en hoe hij zijn rentree maakte als coach in Den Bosch.

In Nederland werd Poropat geconfronteerd met andere kanten van het basketbalbestaan. Minder professioneel, minder aansprekend, onbegrip om hem heen, onbegrip naar scheidsrechters.

Het escaleerde, ook sportief. Het seizoen was op 5 mei voorbij tegen Rotterdam.

In Den Bosch kwam een evaluatiegesprek. Bob van Oosterhout en Jos Frederiks aan de ene kant, de ge- of verslagen (kies maar naar believen) coach aan de andere kant.

Na een jaar had Poropat beide mannen goed leren kennen. Jos het basketbaldier, nuchter en rationeel. Bob de zakenman in karakter welhaast het tegenovergestelde van zijn -toen nog- mede-eigenaar.

Bob zou Bob niet zijn als hij geen blad voor de mond nam, dat heeft iedereen in Den Bosch nu wel gemerkt. Bob wil vooruit, heeft een enorme energie, weet wat hij kan als zakenman en krijgt zo zakelijk gezien heel veel voor elkaar. Let wel zonder Bob was er geen basketbal in Den Bosch meer.

Maar in Den Bosch is niet iedereen Bob, of beter gezegd niet iedereen is het altijd eens met Bob, dat is de andere kant van de medaille.

In het evaluatiegesprek zal Jos voor de ratio hebben gezorgd. Bottom line: Poropat heeft een aardig seizoen gehad, met een dramatisch slot (kwart van de competitie), had nooit zo mogen reageren tegen die scheidsrechter, maar het coachen kan hij niet verleerd zijn. Een tweede seizoen gaat altijd beter, dat weet iedereen en iedereen verdient een tweede kans.

In Rovinj moet Poropat alle gebeurtenissen van het afgelopen jaar in gedachten nog eens hebben laten passeren. Er gebeurden ongelukjes (achillespees Marshall), hij maakte zelf fouten, maar hij was in de organisatie niet de enige die sportief gezien fouten maakte. En altijd was er Bob, met Jos als een soort buffer.

Totdat vorige week ineens bekend werd dat Jos voor zichzelf koos. Dat moet voor Poropat de druppel zijn geweest, toeval bestaat niet. Zijn klankboord annex buffer was weg.

De Kroaat begon nog aan het Bossche introductieweekend (met bezoek aan de burgemeester op het bordes), maar het gevoel was weg. De selectie oogt in balans en zou een gooi naar de titel kunnen doen als het meezit. Het introductieweekend zat goed in elkaar, maar eenmaal terug in de uitgeklede situatie in Den Bosch voelde Poropat zich vast en zeker niet meer senang.

Hij leverde zijn behoorlijk goed betalende contract zonder blikken of blozen in en dat zegt veel over de situatie en het gevoel van Poropat.

Geen geld mee naar Rovinj, succes New Heroes. Maandagochtend in de kleedkamer nam hij afscheid van de spelers.

Nou is er in Den Bosch al eens een coach als een dief in de nacht uit het land vertrokken, een coach ontslagen vlak voor de start van de play-offs, zijn er avonden en nachten geweest waarin spelers stemden over het aanblijven van coaches, zijn er spelers geweest die het overnamen, maar nog nooit is een coach vertrokken op de eerste dag van de voorbereiding.

Ik denk dat dit nog nooit gebeurd is in de geschiedenis van het Nederlandse basketbal.

Tegelijk is de realiteit dat het altijd verder gaat.

De selectie in Den Bosch staat er nog steeds en gezien de samenstelling en de situatie kan het niet anders dan dat er een ervaren coach voor de groep moet komen.

Ten opzichte van kampioenskandidaat nummer 1 Donar had New Heroes al een achterstand en die is op dit moment (al veel) groter geworden.

Mei is nog ver weg, dan pas worden de prijzen verdeeld en een ervaren coach kan er best nog wat (moois, bordes?) van maken.

Feit is dat Bob van Oosterhout nu aan zijn derde seizoen in Den Bosch begint en nogmaals zonder hem was er niets meer. Feiten zijn ook dat 16-voudig recordkampioen en zevenvoudig bekerwinnaar al twee seizoenen niets heeft gewonnen, dat er twee hoofdcoaches zijn vertrokken (Poropat en Sander van der Holst) en dat clubman Jos Frederiks weg is.

Bob klonk overigens best aangeslagen door de hele situatie, wat hij zelf trouwens pareerde met de opmerking dat hij best opgelucht is. Als het dan moet beter nu dan later in het seizoen, was zijn gedachte.

Van Bob begreep ik ook dat hij altijd rekening houdt met scenario’s, dat er zo snel mogelijk een nieuwe coach komt die bij de filosofie van de club past en er zal ook een nieuwe technisch directeur komen.

In zijn hart zou Bob natuurlijk het liefst Johan Roijakkers aanstellen, een jeugdvriend die sinds 2012 werkt bij Göttingen en het nu goed doet in de Bundesliga, maar een doorlopend contract heeft.

Bob is de man die betaalt en dus de man die bepaalt (en eist) en daar zal iedereen in Den Bosch en dus ook de nieuwe coach mee moeten leven.