Wat een heerlijke wedstrijd speelde Oranje maandagavond in Litouwen, een meeslepend duel waar alles op en aan zat. Maar wat was het contrast groot met vrijdag thuis tegen de Hongaren, bijna ongelofelijk zo groot.
Wat mij betreft had het best grijs mogen zijn in plaats van zwart wit, want feit is dat er twee duels zijn verloren. Niet voor niets typeerde ik vooraf het duel tegen de Hongaren als ‘must-win’.
Een winstpartij in Litouwen had die mispeer ongedaan gemaakt, maar Oranje trok uiteindelijk aan het kortste eind in Vilnius.
Ik heb groot respect voor de manier waarop Oranje zich in Vilnius presenteerde. Dat is de machine die Nederland moet zijn, gedisciplineerd en zich bewust van haar eigen kracht en zwakheden (die niet bloot kwamen te liggen). Plus ik vind dat Van Helfteren scherper wisselde, meer op gevoel wie in de wedstrijd zat dan tegen de Hongaren toen de wissels wat traditioneel waren.
WAAR GING HET MIS
Nou heb ik in het nog niet zo lange verleden geschreven dat Oranje problemen had met verwachtingen, zo werden er lange tijd vooral uitwedstrijden gewonnen en thuis niet.
Tijdens de eerste ronde van de WK-kwalificatie kwam bij mij het besef dat Oranje deze horde in haar ontwikkelingen genomen had. Een forse stap trouwens. Want let wel, het is niet lang geleden dat het vlaggenschip van het Nederlandse basketbal meer op een modderschuit leek.
Verwachtingen waren dit keer, denk ik, niet het probleem tegen de Hongaren.
Ik was donderdag op de laatste training van Oranje, vooral om te observeren. De oplettende volger moet gezien hebben dat ik over die training niets inhoudelijks heb bericht.
In mijn ogen was het niet scherp genoeg, maar omdat ik niet alle trainingen en de scrimmage met Den Helder heb gezien was het moeilijk oordelen.
Ik had sterk de indruk dat de bondscoach ook zulke gevoelens had en ik had ook de indruk dat er spelers waren die dit voelden.
Nou is het een feit dat Van Helfteren voor het duel met de Italianen na wat matige trainingen zijn spelersgroep het onderste uit de kan heeft gegeven (we weten hoe dat is afgelopen).
Ik snap ook dat je dat niet twee keer achter elkaar kunt doen, alhoewel dat achteraf gezien misschien wel had geholpen.
VACATURE
Het ontwikkelingsproces van Oranje heeft het nu nodig dat er spelers op gaan staan die met hun vuist op tafel slaan. Leiders om het zo te noemen. Al kom je dan automatisch ook weer bij het grote aantal Amerikanen in de competitie (niet alleen hier trouwens) die zo bepalend zijn, maar dat even terzijde.
Arvin Slagter is een leider, maar geen basisspeler en iemand van de ‘oude’ generatie. Nou weet ik ook wel dat je leiders niet kunt aanwijzen, maar een baas is echt wat dit Oranje nodig heeft.
Nou heb je leiders in diverse gedaantes en een leider kan ook iemand zijn die het juiste voorbeeld geeft (en niet zozeer zoals in de stereotyperingen een grote mond heeft).
Daarom vond ik het, los van het totale spel van Oranje in Litouwen, daarin was de hand van maestro Van Helfteren overigens duidelijk zichtbaar, heerlijk om te zien hoe Charlon Kloof tekeerging. Natuurlijk ging bij hem niet alles goed, maar zijn presence en karakter, bovenop zijn technische mogelijkheden, waren fantastisch.
Ik hoop dat Kloof, die echt veel in zijn mars heeft, doorpakt en daarmee Oranje op sleeptouw neemt.
HET WK
Want hoewel Oranje twee keer verloor is de deur naar het WK volgend jaar niet dicht.
Oranje heeft het volledig in eigen hand. Vier keer winnen en dan misschien ruim in Hongarije.
Litouwen is al zeker van het WK en Italië eigenlijk ook. Wat rest is de strijd om plek drie.
Als Hongarije de resterende vier duels wint heeft die ploeg vijf overwinningen en dat kan Oranje niet meer bereiken.
Om te beginnen speelt Oranje nog een keer tegen de Hongaren, een uitwedstrijd dat wel maar met buitenshuis winnen heeft Nederland geen slechte ervaringen. En dan moeten zij de andere duels tegen Kroatië (2x) en Italië nog winnen. Als dat lukt dan komt het aan op onderling resultaat tegen Nederland en moet Oranje dus flink wat goedmaken aan doelsaldo.
Polen kan ook nog op vijf overwinningen komen, maar Oranje speelt nog twee keer tegen hen, te beginnen op 29 november in de Maaspoort.
Kroatië kan nog maximaal op vier overwinningen komen en Nederland heeft het onderling resultaat tegen hen.
Zoals ik al eerder schreef. De kans is niet groot, het is lastig, maar het WK bereiken blijft een reële mogelijkheid.
