Het was heerlijk om te zien hoe Landstede aan wedstrijd vijf begon. Duidelijk volledig in de overtuiging om de wedstrijd te winnen. Kein geloel. Hard werken vanaf de allereerste seconde en dan zien tot wat het leidt. Achteraf niet kunnen zeggen: hadden we maar…
Mooi en knap ook zo laat in het seizoen als iedereen moe is en pijntjes voelt. Zeker weten dat Herman van den Belt gelouterd door drie verloren finales, zijn mannen heel duidelijk op het hart heeft gedrukt om zo te beginnen.
30-13.
Game over, na één kwart al.
Waar was Donar mee bezig?
Ik heb geen idee. Overrompeld? Kan. Die ploeg is alleen zo ervaren, zo’n gelatenheid, zo’n collectief falen dat mag de Groningers simpelweg niet overkomen. Muiterij kwam even in mijn gedachten op, maar het zal wel een mentaal probleem zijn want dinsdag (in eigen huis) konden ze het wel opbrengen.
Evenwel er is pas een kampioen bij vier overwinningen.
Tegelijk kan niemand ontkennen dat de sterren in de richting van een Zwols kampioenschap staan.
Zo speelden Landstede en Donar dit seizoen al negen keer tegen elkaar, zeven keer won de ploeg uit Zwolle.
In de finale is het matchpoint voor Landsstede.
Dat levert deze totaalcijfers op na vijf finaleduels:
| Landstede | Donar | |
| Punten | 382 | 336 |
| Rebounds | 184 | 144 |
| Assists | 65 | 51 |
En natuurlijk bieden deze cijfers geen enkele garantie, maar een duidelijk teken is het wel. Tegelijk hoeft Donar maar twee keer met één puntje verschil te winnen en de ploeg is voor de vierde keer op rij kampioen.
Evengoed is Landstede morgen voor het eerst in de geschiedenis kampioen van Nederland.
We gaan zien hoe zwart/wit het is.
Al ben ik persoonlijk na vijf jaar (Donar vs Den Bosch 76-68 in 2014) wel in voor een wedstrijd zeven, heerlijk.
