Het is een paar jaar geleden dat Henk Konings mij aansprak op de vloer in sporthal Boshoven. Na een wedstrijd gaf ik hem een hand en maakte een praatje, zoals we al jaren een paar keer per seizoen deden. Al snel viel Henk met de deur in huis. Leon, zei hij, ik moet je iets vertellen. Ik heb de ziekte van Parkinson.
Ja daar sta je dan. Wat moet je zeggen. Je gaat ervan uit dat je over basketbal gaat praten met een van de grootste basketbaldieren die het Nederlandse basketbal ooit heeft gehad. Henk kon het altijd mooi vertellen, enthousiast met dat typische Noord Limburgse accent.
Dat accent dat ik na wedstrijden en vooral na play-offwedstrijden zo vaak heb horen foeteren over scheidsrechters. Kwam Henk naar me toe om uit te leggen wat de scheidsrechters precies verkeerd hadden gedaan en dat de grote clubs altijd voordeel hadden. Over de statistieken in Weert hebben we het natuurlijk ook weleens gehad..
Het waren altijd mooie gesprekken en vaak ook wel mooie tijden in Weert. Een nette club, zoals Henk was. Een club die altijd gestreden heeft tegen het grote geld. Henk die er ook altijd prat op ging dat zijn stichting nooit failliet was verklaard terwijl zoveel Nederlandse Eredivisiebasketbalclubs dat wel is overkomen.
Nee Henk was een op en top liefhebber. Ooit had Weert een nieuwe talentvolle coach aangetrokken. Ik had Henk aan de telefoon en lyrisch was hij. Alles zou goedkomen. Niet veel maanden later sprak ik Henk weer in Boshoven, hij had zich toch wat vergist in de coach die hij maar een rare man vond.
Vergissingen maakte Henk zelden als het op Amerikanen aankwam. Want wat heeft Weert goede Amerikanen gehad in de loop van de vele jaren. Henk heeft me vaak uitgelegd hoe hij te werk ging. Uren en uren en nog veel meer uren gingen erin zitten. Het loonde wel.
Met als hoogtepunt natuurlijk het kampioenschap in 1994. Weert kampioen van Nederland. Het klinkt minder onlogisch dan dat het was. De afgelopen jaren is het sportief bergafwaarts gegaan in Weert. Ook omdat de club financieel nooit rare sprongen heeft gemaakt, daar zorgde Henk wel voor.
Juist dit seizoen toen Weert onder leiding van Radenko Varagic, die Henk Konings ook wel zijn stiefvader noemt, weer sportief opkrabbelde en de play-offs haalbaar waren voor het eerst sinds mensheugenis, gooide corona roet in het eten.
Ik zag Henk Konings voor het laatst in februari in de Maaspoort. Nog steeds dicht bij het team. Zijn fysiek was duidelijk aangetast door zijn ziekte. Het was de wedstrijd die het ‘kleine’ Weert dikverdiend won. De blijdschap in de ogen van Henk was nog even groot als in de Weerter topjaren.
Woensdag overleed Henk Konings op 74-jarige leeftijd.
Henk bedankt.
