Het is geen onbekend fenomeen in de sport: het proces.
Van Dale omschrijft proces zo: het achter elkaar komen van de verschillende fasen van een ontwikkeling, verloop, ontwikkelingsgang.
Ik denk dat dit welhaast letterlijk past op de twee recente EK-kwalificatiewedstrijden van de Oranjevrouwen.
Die pijnlijke nederlaag van donderdag tegen Slowakije (64-84) was blijkbaar nodig om uiteindelijk zaterdag op karakter Hongarije te verslaan (68-63) en zo toch alles in eigen hand te hebben voor wat betreft de kwalificatie. Want een overwinning op Slowakije (1 punt verschil is genoeg) in februari betekent groepswinst en een direct ticket voor het EK.
De overeenkomsten tussen beide duels van Oranje deze week waren best groot en gelukkig was er ook één groot verschil, namelijk de uitkomst.
Beide keren begon Oranje sterk en beide keren verdampte de voorsprong als water voor de zon. Tegen de Slowaakse miste ik bij Oranje karakter, leiderschap en een plan B.
Op het veld nam niemand het voortouw. Vanaf de kant kwam te weinig sturing. Oranje had op een gegeven moment iets ‘anders’ nodig tegen de Slowaakse terwijl er te veel of misschien wel krampachtig werd vastgehouden aan het vertrouwde.
ANDERS
Dit is enerzijds goed want in principe leiden duidelijke afspraken tot resultaten. Alleen is in de sport niet alles in hokjes te stoppen. Ik miste fingerspitzengefühl. En ja ik weet dat het makkelijk praten is.
De wedstrijd vroeg vanuit Oranjeperspectief om een totaal onlogische wissel, de bank is er niet voor niets. Of om een technische fout wegens aanmerkingen op de scheidsrechter of misschien wel om een opstootje op het veld (met mate). In ieder geval iets om de boel op te schudden.
Misschien was de lange voorbereiding hier debet aan. Was het allemaal net iets te comfortabel geworden.
Enfin de nederlaag tegen de Slowaakse is niet fataal geweest, al kan de marge van 20 punten aan de eindstreep nog weleens vervelend uitpakken.
Tegen Hongarije had Oranje duidelijk geleerd. Om te beginnen werd de aanval breder gedragen. En hoewel er nog steeds veel rebounds werden gemist en in de verdediging bij vlagen te veel risico’s werden genomen viel vooral op dat er dit keer wel geknokt werd toen de Hongaarse serieus aandrongen. Ook leek de coaching scherper.
GELEERD
Het was niet meer mooi, maar who cares. De punten tellen. Dat besef was in 48 uur gegroeid.
Metname Laura Westerik en Chatilla van Grinsven, beide redelijk onzichtbaar tegen Slowakije, pakten de handschoen op toen het nodig was en als team knokte Oranje zich terug in de wedstrijd en werd een kleine achterstand (54-55) omgebogen in een overwinning.
Dit was knap na twee inzinkingen en vooral een belangrijke stap in het proces. Nooit zullen we weten hoe het gelopen zou zijn tegen Hongarije als Oranje van Slowakije had gewonnen. Het doet er ook niet meer toe. Het is zoals het is en het feit is dat Oranje nog één overwinning verwijderd is van het EK.
Het rekenen om éen van de vijf beste plekken twee, laat ik even voor wat het is. Daarvoor zijn er nu nog te veel poules met vergelijkbare situaties.
Op papier speelt Nederland op 6 februari thuis tegen Slowakije. Aangezien corona dan niet weg zal zijn is de kans groot dat de ‘bubbel’ dan ergens anders is en vooral in Slowakije omdat zij dan volgens planning twee thuiswedstrijden spelen. Maar ja bij de FIBA weet je toch niet hoe het gaat uitpakken.
Dat maakt ook niet uit want de Oranjevrouwen hebben een grote stap gezet in het proces en weten nu maar al te goed hoe het wel moet tegen Slowakije.
Dan zie ik begin februari nog eens zo’n overwinningsdansje (of cooling down).
