Eerst even een realitycheck. Vorige week heb ik wat Europe Cup-duels gezien en ik moet echt concluderen dat er een groot verschil zit tussen DBL-teams en ploegen als Ostrow, Ness Zioni en eerder al BC Parma. Fysiek groter, breder, toch ook sneller en ook tactisch spelen ze ander basketbal dan in Nederland. Dan helpt het natuurlijk dat er Amerikanen rondlopen die een ton verdienen, die zijn toch wat betrouwbaarder dan de low-budget-imports die hier veelal rondlopen. In dit licht is een Beneliga zo gek nog niet want om aan te haken bij de kwalitatief gemiddeld betere Belgen moet het niveau aan deze kant van de grens omhoog.
Dan mijn 5 meest opvallende DBL-momenten van deze week:
5. Elite’s
Ik ben vaak kritisch op de DBL, maar de keus in september om dit jaar eindelijk de competitie op te delen in twee Elite’s is het beste besluit in jaren. Leuk dat iedereen een keer tegen elkaar heeft mogen spelen (wat zonder corona natuurlijk twee keer was geweest), maar dit is veel beter. Alle ploegen, zeker in de Elite A, gaan met de billen bloot. Verschuilen achter een overwinning tegen een ‘kleintje’ zit er niet meer in. En in de Elite B zijn er ook mooie uitslagen en verrassingen, kortom goed.
Nu is toch bezig ben. Waarom wordt er overal muziek gedraaid onder de wedstrijden? En al helemaal nu er geen publiek in de zalen zit? Lekker hard als de tegenstander aan de bal is. Het hoort er gewoon niet bij en publiek hoeft er nu toch niet opgewarmd te worden. Op dode momenten vind ik het best, maar als de bal stuitert gewoon niet doen.
Qua homegrown-regel wordt de FIBA gevolgd, al mag het van mij scherper. Mijn hoop is dat de DBL de FIBA ook gaan volgen qua muziek. Het komt de sport ten goede en dwingt het publiek om zelf in actie te komen en geen ‘nepsfeer’ te creëren.
4. Nederlagen Donar
Het gaat niet lekker in Groningen dat ziet iedereen. De nederlaag tegen Suns (100-102) is de derde op rij. Het was de eerste thuisnederlaag tegen Suns sinds 16 oktober 2014, 63-67.
Sinds 2012 won Suns überhaupt maar twee keer van Donar. Op 3 november 2012 thuis, 68-55 en dan in 2014. Verder won Donar 24 van de 26 duels sinds 2012.
De reeks van drie nederlagen van Donar is op zich niet bijzonder. In het seizoen 2018-2019, nog niet zo lang geleden, was er een reeks van vier nederlagen op rij.
- 23 maart thuis tegen Aris, 61-76
- 27 maart thuis tegen Dutch Windmills, 68-69
- 4 april bij Heroes, 69-63
- 6 april bij Landstede, 101-96
Het lijkt er sterk op dat het niet botert bij Donar. Zeker weten dat er deze dagen met elkaar gesproken wordt. De spelers onderling en met coaches. Misschien werkt het (zoals het in Den Bosch lijkt te helpen). Wel is er één dingetje dat ik bij aanvang van het seizoen al aanstipte: de broers Rudez. Ivan is de coach en Damjan staat tussen de spelers, het hoeft niet, maar de kans op scheve verhoudingen is vrij groot.
Deze week komen in Martiniplaza achtereenvolgens Feyenoord en Heroes op bezoek. Over met de billen bloot gesproken. Of week van de waarheid.
3. Heroes
Dat het snel anders kan gaan blijkt wel in Den Bosch. Na de inzinking tegen Donar en het pak slaag bij Feyenoord leek de Bossche ploeg dood en begraven. Er is daarna uren met elkaar gesproken en dat heeft zijn uitwerking gehad, lijkt het. Al zeg ik gelijk: één zwaluw (een week in dit geval) maakt nog geen zomer.
Tegen Leiden was er, net als in Zwolle, een overtuigende breed gedragen overwinning, 106-90. Interessanter was hoe de ploeg bij elkaar bleef toen Leiden in een zone ging staan. De koploper zette in de Maaspoort een 0-10 run neer en het moment leek daar voor Den Bosch om te knakken, zoals thuis tegen Donar. Dat gebeurde dit keer niet. Dat was de grootste winst en dat gebeurde ook niet in het Europese treffen tegen de Polen van Ostrow.
Na afloop kreeg ik de vraag of ik in de Maaspoort de toekomstige kampioen had gezien? Nou Leiden zal dan toch structureel degelijk moeten gaan verdedigen en ik ben er nog niet zeker van dat Heroes niet weer terugvalt in oude gewoontes en labiel gedrag.
Voor Den Bosch is het met duels bij Suns en bij Donar ook de week van de waarheid.
2. Kumelis
Wat een heerlijke bal was dat van Deividas Kumelis tegen BAL, 77-76. Een winnende driepunter in de buzzer, beter wordt het niet. Nou ja, 42 punten is ook heel wat en dat met 15/21 van het veld, nog 6 assists en een efficiency van 42. Knap. Nou zaten die assists op zijn gemiddelde maar zijn score was ruim boven zijn gemiddelde van 16,7.
De Litouwer woont op een studentenkamertje in Den Haag en ontvangt een paar honderd euro in de maand om ‘prof’ te zijn in Nederland. Tussen 2017 en 2019 speelde Kumelis twee seizoenen redelijk anoniem bij Aris Leeuwarden. Het is van zijn kant vast een gokje om bij de Royals te gaan spelen, in de hoop op betere tijden. Dit soort wedstrijden en game-winners helpen dan wel.
1. Stan van den Elzen
Slechts weinigen zullen vooraf hebben gedacht dat Den Helder Suns zou gaan winnen bij Donar. Ondanks het slechte spel van de Groningers denk je toch dat ze op basis van individuele kwaliteiten Suns zullen verslaan.
Het is een goed teken dat een team als Suns dat niet is overkomen. Het biedt hoop voor alle ‘kleine’ ploegen. Met een goede coach en hard werken zijn er -op termijn- altijd kansen. Suns is nu vier jaar bezig met weinig geld en toch wel de revelatie van dit seizoen. Veel Nederlanders en weinig buitenlanders, je verwacht het gewoon niet.
Hoewel Suns als team goed functioneert en meerdere spelers in Martiniplaza goed bezig waren, haal ik toch Stan van den Elzen eruit en is hij mijn haai van de week.
In het hol van de leeuw tegen meer ervaren buitenlandse spelers die het drie of viervoudige verdienen 32 punten maken (10/18 met 9/9 vrije worpen) in 37 minuten in een close game is heel knap voor een 20-jarige die gemiddeld 13 punten maakt (en tegen Donar ook 7 keer balverlies had).
De guard is vorige zomer vanuit Den Bosch neergestreken in de kop van Noord-Holland. Een beter besluit had hij niet kunnen nemen. Op zijn leeftijd moet hij gewoon veel minuten maken om beter te worden en dat was bij een ploeg als Den Bosch, met alle verwachtingen die daar zijn, nooit gebeurd. Plus weggaan uit een vertrouwde omgeving maakt spelers ook beter. In Den Helder zijn de jonge Nederlanders in goede handen.
Van den Elzen wordt bij Suns omschreven als een enthousiaste jongen die goed tegen kritiek kan. Hij vraagt wel altijd waarom? “Die nieuwsgierigheid tekent een topper (in spé)”, stelt coach Peter van Noord, “en Den Bosch bedankt nog voor het geschenk.”
Nou is Van den Elzen goed bezig dit seizoen en was hij altijd al jeugdinternational. De volgende stap moet hij nog maken. Ervarener worden, harder worden en aan de deur kloppen bij het echte Oranje. Pas dan moet hij de stap (terug) maken naar een Nederlandse topploeg. Binnenkomen als een meneer voor de rotatie en niet als een talent. Al is het natuurlijk ook zo simpel dat hij bij Suns weinig verdient en het blijft toch een profsporter.
Voor dit seizoen blijft Suns underdog en vanuit die positie komt er vast nog wat moois met denk ik een plek in de halve finale van de play-offs als beloning voor het mooie seizoen. Toch weet je het nooit ook gezien de play-off-formats dit coronaseizoen (uit en thuis in de 1e ronde en best-of-three in halve finale).
Bonus (haai)
Tot slot, petje af voor de 3×3-basketballers van Amsterdam die een bijzonder knappe prestatie leverden door in Doha hun eerste World Tour Masters te winnen. Mooi, het is ze gegund.
Eén dingetje hierbij. Deze ploeg moet zich eind mei onder de naam Oranje kwalificeren voor de Olympische Spelen in Tokio en anders is er nog een vangnet in juni. Dat kan alleen niet met de Serviër Maksim Kovacevic in de gelederen. Duidelijk is dat er goodwill moet worden gekweekt, alleen zal er in de kwalificatie een Nederlander gaan spelen die tweede keus is. Lijkt me nou niet de beste voorbereiding op een belangrijk evenement.
