1. Het duurde anderhalve wedstrijd, maar toen was Oranje weer Oranje. De tweede helft tegen Italië was old-school Nederland. Hard verdedigen en de tegenstander zodanig frustreren dat die fouten gaat maken zodat er een kans gecreëerd wordt om te winnen (van topteams). Nooit zullen we weten hoe het was gelopen als Oranje afgelopen zomer niet alleen getraind had, maar ook wedstrijden had gespeeld (tegen sterke tegenstanders), maar ik denk dat het een nederlaag had gescheeld.
2. Shane Hammink liet tegen IJsland al zien tot wat hij in staat is, tegen Italië was hij echt sterk. Niet alleen vanwege zijn 19 punten, hij was de olie in de Oranje-machine. Zijn Europe-cupseizoen bij Heroes was niet om over naar huis te schrijven, mede ook door blessures. Deze Hammink, die zich aan de afspraken houdt en niet nodeloos gaat driven, is goud waard.
3. Oranje houdt veel spelers die op dit niveau niet kunnen scoren. Keye van der Vuurst gaf het zelf al aan als verbeterpunt, maar inside is het ook uitermate beperkt. Roeland Schaftenaar was de uitzondering tegen Italië, al is van hem bekend dat hij kan scoren en ook een driepunter in huis heeft. De discussie over Nzekwesi zal niet minder worden, maar wat zou het schelen als hij een -betrouwbare- driepunter in huis had.
4. Hoewel het niet de juiste keus was, snap ik de laatste score van Worthy de Jong wel. Na een Italiaanse misser aan het eind van de klok wilde De Jong zo snel mogelijk scoren. Dat hij daarbij een volledig vrije Hammink over het hoofd zag die klaarstond voor een driepunter, is ook jammer, maar nog steeds begrijpelijk in het licht van snel willen scoren. Dat lukte met een lay-up. 74-73 en nog 5 seconden te spelen. Meestal gaat dan het foutenspel met vrije worpen van start. Alleen had Oranje pas 2 teamfouten, zo goed en clean werd er verdedigd. In 5 seconden moesten dus 3 persoonlijke fouten worden gemaakt om weer in balbezit te komen. Dat werd hem niet omdat uiteindelijk de Italiaan Vitali één vrije worp raak gooide en de tweede bewust miste met nog een halve seconde op de klok.
Wat ik niet slim vond was de aanval bij 67-69 en nog 2.32 te spelen. De Italianen lagen in de hoek klaar voor de knock-out en Oranje had het initiatief in handen. Vervolgens komt er een aanval waarbij Van der Vuurst de bal inside speelt op Schaftenaar. Die kan zijn hoekschotje loslaten, maar doet dat niet. Dan komt er een pass naar buiten waar Franke een driepunter had kunnen schieten, maar kiest om door te passen op De Jong. Die met nog 2.22 te gaan een verre driepunter loslaat terwijl er nog 10 seconden op de schotklok stonden. Wat volgde was een 7-0 run van de Italianen in één minuut.
Het is zo jammer omdat De Jong vrijwel ongrijpbaar was in de 1 tegen 1, wat eens te meer bleek in het 71e punt dat hij scoorde. Maar het is niet alleen De Jong, die ook heel veel goed doet en heel belangrijk is. Bij 74-71 leed Kloof, ook een cruciale speler in Oranje, snel in de klok balverlies bij een moeilijke pass op Franke. Bottom line is dat de ervaring van spelen op dit niveau, waar kleine keuzes grote gevolgen kunnen hebben, minimaal is bij Oranje. Het gemis aan ervaren bepalende spelers in grote competities is een feit en een (best) groot verschil met IJsland waar Hermansson speelt bij Valencia net als bijvoorbeeld de Belg Van Rossum die voor België belangrijk is. Al is dit is essentie een kwaliteitsverhaal.
5. De keuzes van bondscoach Buscaglia zijn niet altijd even goed te volgen. Natuurlijk moet hij roeien met de riemen die hij heeft en zorgde hij voor de verdedigende ommekeer in de rust op bezoek in Italië. Zijn keuze voor smallball (1 lange man en 4 guards) in beide kwalificatiewedstrijden waardoor Oranje weer grip op de zaak kreeg, waren sterk. Realiteit is dat beide duels verloren werden en dan komen er vragen. Zoals:
- Waarom stond Hammink niet op het veld in de cruciale minuten? Zijn belang voor Oranje was duidelijk, maar Hammink zat op de bank in de 7-0 run van de Italianen. Dat overkwam hem ook al tegen IJsland.
- Waarom zat Roeland Schaftenaar tegen IJsland niet bij de wedstrijdselectie? Dat is, zeker gezien het duel tegen Italië, een misser.
- Nou zijn de beperkingen van Nederland bekend, maar met Kok, Van Zegeren, Haarms, Schaftenaar, Nzekwesi en Kherrazi werden 6 spelers opgeroepen die in principe bij hun club op de 5 spelen. In dit licht mis ik toch ook Luuk van Bree die aan een best goed seizoen bezig is, op de 4 speelt en een driepunter in huis heeft.
- De samenstelling van de 24-koppige selectie met collegespelers, zonder talenten als Helfrich en misschien Hollanders, begrijp ik nog steeds niet.
De twee nipte nederlagen zijn vervelend, maar uiteindelijk is er niets definitiefs gebeurd. Het bereiken van de volgende ronde van de WK-kwalificatie heeft Oranje nog steeds in eigen hand, zolang IJsland in februari niet verrast in de beide duels tegen Italië als Nederland uit en thuis speelt tegen het sterke Rusland.
De lessen van deze ronde kunnen meegenomen worden, zeker ook naar het EK volgend jaar waar Nederland zich onder Buscaglia voor heeft geplaatst.
