En weer won Johan Roijakkers. Op bezoek bij Venzia werd het 82-93.
Dus struikelden de Italiaanse media over elkaar voor de mooiste kop bij een artikel. Deze stak er voor mij bovenuit.
Johan e quelle storie bellissime, scritte dal nulla. Buon viaggio ora, Varese
Zelfs als je geen woord Italiaans spreekt, weet je genoeg als je deze kop leest. Wat ben je daar toch aan het doen Johan?
Deze kop komt van: www.varesenoi.it Vertaald (door google) staat er:
Johan en die mooie verhalen, vanuit het niets geschreven. Goede reis nu, Varese
Als je wint, heb je vrienden. Geniet ervan Johan zolang als het kan. Tenslotte zijn er altijd weer mensen die het beter menen te weten.
De kop hoort bij een commentaar op eerder genoemde site, van neem ik aan een basketbalkenner.
Omdat het bijna een gedicht is, plak ik hier de rest van het artikel.
COMMENTAAR VAN FABIO GANDINI – Bij het behalen van de winst in Taliercio (de naam van de hal in Venezia) kwamen 45 punten van de bank: koning Mida Roijakkers vond stof en hoop waar zelfs de meest optimistische fans ze niet eens hadden kunnen zien. De Nederlander is de schrijver van een wonder en gaat een machtsvacuüm van anderhalf jaar opvullen: Openjobmetis is eindelijk weer in goede handen.
Het applaus, met zijn armen merkwaardig omhoog en naar voren gestrekt en de delicate en ritmische aanraking, om de spelen te onderstrepen die hem voldoening geven. Handen die op elkaar slaan en voldoening schenken aan degenen die iets goed hebben gedaan en het moeten weten. Want zo bouw je vertrouwen op: wie voor je vecht, voedt zich met zulke gebaren op elke cel. Het wordt lichamelijke en psychische afhankelijkheid.
En dan dat gezicht, met een essentiële mimiek, voorouderlijk samengesteld in al zijn variabelen, van mooi tot lelijk, geparfumeerd met Noordse houding, meegesleurd door een wind misschien als gevolg van een remmende constitutie sinds het begin der tijden.
Hoewel hij nauwelijks een spier beweegt, zijn wij – veel meer “mediterraan” – geagiteerd, ten prooi aan hernieuwde waanideeën van passie. We zijn stomverbaasd. We stellen onszelf opnieuw de vraag over de magie die de kracht verhult van degenen die niet het veld op gaan, niet scoren, niet verdedigen, niet rennen, niet springen. Toch kan alles veranderen.
Johan Roijakkers heeft Varese van streek gemaakt. Waar de markt met zijn draaideuren niet kwam, zorgde hij ervoor. Perfect onbekend voor de meeste mensen, de verdienste was om het uit een oneindige stapel kaarten te trekken en het vervolgens te midden van het puin van de aardbeving te plaatsen, een huis dat het duidelijk op maat kleedt.
Vandaag leverde zijn bank 45 van de 93 punten op: uit het hoofd herinneren we ons hier in Varese geen vergelijkbaar cijfer, in deze jaren van korte teams en talent geconcentreerd in een paar elementen die worden aangeduid door de mogelijkheden van de portefeuille. Als er een symbolische mogelijkheid is van de Nederlandse koning Midas, dan is het deze: inhoud en hoop hebben gevonden waar zelfs de meest optimistische fans het niet eens hadden kunnen zien.
Johan zoals Andrea De Carlo, zoals Gianrico Carofiglio: zijn spelers, zijn overlevenden, zijn soldaten zijn memorabele verhalen geworden die bijna uit het niets verteld worden, vol met weinig beschikbare details.
Die van Giovanni De Nicolao is een van de mooiste: van een gulle speler (en mooi mens) maar incompleet, tot een onmisbare, volwassen en veelzijdige leider. Twee jaar ondervraging, zonder te weten dat het genoeg was om hem te vertrouwen, de stok in zijn hand te steken, hem toe te staan een fout te maken. De toewijding aan Taliercio: de jongere broer, vandaag, leek Andrea te zijn.
Die van de kapitein. Het is sinds hij aankwam dat zo nu en dan iemand hem toefluistert met een glimlach van de omstandigheden “ja, alles is in orde, maar tien minuten en niet meer …”. En ze hebben ook een paar keer geprobeerd om hem te vermoorden: hij heeft zich altijd vastgeklampt aan de liefde, zelfs zo ver dat hij zichzelf opofferde om een symbool te blijven, met loyaliteitskeuzes uit basketbal (en het leven) in zwart-wit. Ferrero is echter nog steeds een speler voor deze Serie A, met die sprookjeshand op afstand bestuurd door een hoofd dat gewend is te bevelen, tekortkomingen te overwinnen, de aanvoerder van zijn eigen lot te zijn: de Van Gaal van de bal in de basket die wordt gevangen hem onmiddellijk. Twee uur kennis en Bra’s linkshandig was al de “Gianca” …
Die van Keene, surrealistische acrobaat in het ongeluk van Vertemati, zout van elk gerecht in sinaasappelrecepten. Dat van de jongeren van het huis, van onze jongens, al overvloedig verteld en in staat om zich elke zondag te vernieuwen. En vanavond voegen we die van Reyes toe: als je niet verdedigt, blijf dan weg, hij maakte hem duidelijk dat Tom Hanks aan de bank was uitgeleend. Vraag Bramos en Stone hoe de Puerto Ricaan met het kindergezicht zich vandaag achterin gedroeg.
Als de berichten zo vliegen, van de huid naar het hart, als je begrijpt dat wie het parket betreedt klaar is om te sterven voor degenen die buiten zijn, is alles mogelijk, zelfs dit rood-witte wonder van de late winter, verzegeld door de onderneming in de lagune, een wonder dat het gevoel van ontdekking en schroom op onze zondagen heeft teruggegeven.
Over 5 dagen, in Bologna, zou het leuk zijn om het werk voor de pauze af te ronden. Voor een ranking die nu al lacht, maar ook om nooit meer achterom te kijken: dit seizoen en zelfs daarvoor. Van Caja (die de tegenstander zal zijn) tot koning Midas van Deurne zit er tussen een jaar van lijden, van machtsvacuüm, conflicten, nederlagen. Anderhalf jaar een gekke bus die zonder chauffeur overal crashte, met doden en gewonden tot gevolg.
Na al die tijd kunnen we echter zeggen: welkom terug in Varese, je bent in goede handen.
Johan Roijakkers werd half januari bij Varese ingevlogen om de legendarische club te behoeden voor degradatie. Sindsdien is zijn reeks met Varese: 4-1.
Wekelijks volg ik hem van een afstand. Hier de bijdrage van vorige week.
