Hoewel het reguliere seizoen voor de meeste spelers al lang afgelopen is en de clubs zich richten op het nieuwe seizoen staan er voor Oranje nog twee WK-kwalificatieduels op het programma.
Vrijdagavond op IJsland, onze tijd 22u. En maandag in Almere tegen Italië, om 19.30u.
De aanstaande twee WK kwalificatieduels zijn belangrijk, maar meer voor het gevoel dan voor kwalificatie
De kans dat Nederland het WK haalt volgend jaar in Indonesië, Japan en op de Filipijnen is klein. Dat komt vooral door de eerste kwalificatiewedstrijd thuis tegen IJsland. Die werd in november nipt verloren (77-79) waardoor Oranje achter de feiten aanloopt.
Net als in 2016 toen thuis de eerste wedstrijd in de EK-kwalificatie werd verloren van Oostenrijk (72-75) en in 2018 toen thuis de eerste wedstrijd in de 2e ronde van de WK-kwalificatie werd verloren van Hongarije (59-74).
Door het schrappen van Rusland uit de WK-kwalificatiegroep is Nederland zeker van een plek in de 2e ronde.
Nu kan Nederland met mogelijke winst op IJsland (vrijdag in Hafnarfjordur) en Italië (maandag in Almere) nog met twee overwinningen door naar de 2e ronde.
Dat zou mooi zijn, maar is sowieso makkelijker gezegd dan gedaan. Dan nog hadden drie overwinningen voor een echte sterke uitgangspositie gezorgd richting de eindronde van het WK.
In de 2e ronde worden Nederland, IJsland en Italië samengevoegd met Spanje, Georgië en waarschijnlijk Oekraïne (Oekraïne won een half jaar voor de oorlog het 1e duel met Noord Macedonië 78-61).
In die groep vervallen de resultaten tegen de nummer 4. Spanje komt op 3, misschien 4 overwinningen. Georgië op 2 of 3. De kans is groot dat Oekraïne op nul blijft steken, maar goed er moeten nog wat wedstrijd gespeeld worden.
Met twee overwinningen verder gaan biedt wel perspectief voor Oranje, maar het is kiele kiele. En het doelsaldo in de onderlinge resultaten tegen IJsland en Italië kunnen heel cruciaal worden.
De eerste twee duels in de 2e ronde van de WK-kwalificatie zijn overigens eind augustus al, net voor de start van de EK eindronde.
Gevoel dus, want de reeks nederlagen van Oranje begint verontrustende vormen aan te nemen
Elf duels onder Buscaglia hebben geleid tot een 3-8 reeks. De laatste vijf duels werden verloren.
In september staat het EK op het programma. Gevoel dus, want Oranje wil daar niet beginnen met een lange reeks aan nederlagen in de aanloop.
IJsland uit is helemaal niet makkelijk, maar Oranje heeft een klein mazzeltje
Nederland verloor 26 november vorig jaar in Almere van IJsland. Vooraf waarschuwde ik al dat dat team veel sterker was dan de naam IJsland deed vermoeden. Een blik op de werkgevers van de individuele spelers zei en zegt voldoende.
De mazzel voor Oranje zit hem erin dat hun beste speler en topscorer uit het eerste treffen Martin Hermansson een maand geleden zijn linker kruisband heeft gescheurd. De guard van Valencia speelde toen tegen Oranje 33 minuten met 27 punten. Verschrikkelijk voor hem, maar zijn afwezigheid scheelt, nogal zelfs. Al hebben de IJslanders nog wel meer driepuntsschietende guards rondlopen, eigenlijk alleen maar.
Overigens won die ploeg direct na de overwinning op Nederland thuis van Italië na twee verlengingen (107-105). Hermansson had toen 23 punten, Fridriksson (toen Antwerpen, nu Italiaanse Darthona) had 25 punten en center Hlinason (Zaragoza) had 34 punten met 21 rebounds.
Winst van IJsland op Nederland betekent dat zij op 3 overwinningen komen en die meenemen naar de volgende ronde. Met die druk en verwachtingen en het temperen daarvan hebben de IJslanders nu te maken.
Italië is geschrokken, best flink
Nipt wonnen ze van Oranje in november (75-73), of eigenlijk kwamen ze met de schrik vrij. Daarna was er een nederlaag in IJsland en nog een broodnodige overwinning in Bologna op diezelfde IJslanders (97-85).
Deze resultaten kosten bondscoach Sacchetti de kop. Hij is opgevolgd door Gianmarco Pozzecco die tegen Nederland zijn officiële debuut maakt. Als speler heeft hij een goede naam, als coach minder. Eén jaartje was goed met Sassari, toen speelde hij ook nog tegen ZZ Leiden. Verder was het minder en nu is hij assistent-coach van Milaan. In Italië vraagt menigeen zich af waarom de relatief onervaren en niet zo succesvolle Pozzecco bondscoach is geworden. Valerio Bianchini, al dertig jaar Serie A-coach, noemde zijn aanstelling zelfs een ernstige fout
Sacchetti verloor met Italië al eens van Oranje (1 juli 2018: 80-66). Voor Italië zou nog een nederlaag in de WK-kwalificatie heel pijnlijk zijn, ook met het oog op het EK waar Milaan een speelstad is. Ook gezien hun status en het feit dat er onlangs drie Italianen gedraft zijn in de NBA, waaronder de nummer 1 Paolo Banchero.
Zij willen naar dat WK. Maar goed de eerste oefenwedstrijd van Italië met vier debutanten tegen Slovenië (met Doncic) werd een kansloze exercitie (71-90).
Prompt werden nog twee spelers aan de selectie toegevoegd: Gigi Datome (drie jaar niet uitgekomen voor de Azzurro) en Simone Fontecchio.
Plus waar Sacchetti een verjonging had ingezet, maakt Pozecco gebruik van ervaren krachten als Paul Biligha, Amedeo Tessitori, Giampaolo Ricci, Davide Alviti, Tommaso Baldasso en Alessandro Pajola.
Zo aan het eind het eind van het seizoen is het duidelijk waar de druk ligt en de namen in de Italiaanse selectie (met nadruk op namen…) liegen er niet om.
Oranje
Ik zie een beetje een dilemma. Op het EK in september zit Oranje in een groep waarin als alles klopt en het een beetje meezit best twee duels of misschien wel meer gewonnen kunnen worden. Natuurlijk niet van Servië, maar de rest. Moeilijk, erg moeilijk misschien wel, maar niet geheel onmogelijk…
Met het oog op het EK is het logisch dat nu de vertrouwde namen zijn opgeroepen, stukje voorbereiding alvast.
Navraag leert dat de afwezige Charlon Kloof kampt met een hamstringblessure, maar hij verwacht er in de voorbereiding op het EK bij te zijn.
Het WK is een droom natuurlijk, dat begrijp ik en die droom leeft nog. Maar er had ook voor gekozen kunnen worden om wat jonge gasten aan het hoogste niveau te laten ruiken. Stan van den Elzen in plaats van Kloof waarom niet? Boyd van der Vuurst de Vries, Sander Hollanders, Nathan Kuta en ik zal er vast nog wat vergeten hadden ook best een tijdje mee kunnen trainen. Die generatie dus, want er komt een tijd dat ze echt nodig zijn.
De oefenwedstrijd tegen België was er duidelijk een waarin werd geoefend. Het meest opmerkelijk was de startende vijf met Keye vd Vuurst-De Vries en Marijn Ververs als startende guards. Williams van de bank was nieuw. Net als het startende duo Jito Kok en Roeland Schaftenaar. Die twee zul je tegen Italië nodig hebben gezien hun lengte (al werkte in de uitwedstrijd, zoals zo vaak bij Oranje, small ball beter), maar tegen IJsland zijn de twee torens niet nodig en is snelheid om hun guards te verdedigen van groter belang. Ik vond dat België wat veel open driepunters mocht nemen (en missen), maar goed het was een oefenwedstrijd.
Duidelijk is dat bij Oranje de focus ligt op de korte termijn. Het recept voor dit Oranje is bekend. Goed verdedigen, het tempo laag houden en scoren uit transitie. Zo is de deze kern groot geworden en dat is waar Oranje goed in is.
