Mijn vijf meest opvallende momenten van de afgelopen week:
5. De eerste nieuwe
Zo’n persbericht valt dan maandagochtend binnen in mijn digitale-postvak. Het eerste wat in dacht is: dat heeft nog lang geduurd.
Dan doel ik niet zozeer op de periode na het ontslag van Matthew Otten (13 oktober). Meer op de verstreken tijd dat Andrej Stimac überhaupt door Donar werd aangetrokken tot het moment van vandaag.
Natuurlijk werd hij eind juni als assistent van Otten gepresenteerd. Mij maak je niet wijs dat er toen al niet met de ‘zware’ Stimac gesproken is over de tijd na Otten. Het bestuur in Groningen durfde, na het teleurstellende vorige seizoen, alleen niet in de zomer de knoop door te hakken.
Nu is het wachten op personele wisselingen bij Donar, want die komen er daar ben ik van overtuigd.
4. Vacature
Het gebeurt zelden dat Herman van den Belt een speler uit zijn selectie wegstuurt gedurende het seizoen. Er zal daarom wel een goede reden zijn dat Sukhmail Mathon vertrekt. Zoals altijd in goed onderling overleg, mooi hè.
Maar goed ineens schoot mij de naam Mo Kherrazi te binnen.
Hij was bij Heroes niet meer nodig en sinds het EK zit de (ex-?)international zonder club. Opmerkelijk dat hij nog thuis zit.
Ben benieuwd of Landstede het nog een keer met hem aandurft. In het seizoen 2019-2020 speelde Kherrazi al eens in Zwolle.
3. Al weer niet
Ik vrees met grote vreze dat we Emmanuel Nzekwesi nooit meer in een Oranje shirt gaan zien. Ook nu zit hij niet bij de laatste 16. Vanwege een ‘lichte blessure’. Dat heb ik de afgelopen jaren vaker gelezen en telkens speelde hij wel voor zijn club. Nu ook, bij Le Portel op het hoogste Franse niveau had hij dit weekend in de uitwinst op Pau-Orthez (84-89, de eerste winst van dit seizoen na 4 nederlagen) in 23 minuten: 18p, 8r.
Dit prille seizoen is Nzekwesi goed voor 26 minuten gemiddeld met 16p, 5r, 2a.
Ik begrijp ergens wel hoe de eerste selectie van interim-bondscoach Varagic tot stand is gekomen, maar mijn verwachtingen zijn, met WK-kwalificatieduels tegen Oekraïne en Spanje in het vooruitzichtzicht, ongeveer gelijk aan nul.
Eigenlijk had het grootste gedeelte van deze groep talenten afgelopen zomer in de schaduw van het grote Oranje veel oefenwedstrijden moeten spelen. Oekraïne, Spanje en in februari ook Georgië zijn geen geschikte tegenstanders om radicaal wat uit te proberen en te zien wat de nieuwe garde in hun mars heeft. Al was het alleen maar voor de coëfficiënt die van belang is bij de loting van het volgende EK.
2. Cruciale Nederlandse score
Wat een rare wedstrijd was dat tussen Landstede en Zorg en Zekerheid. Zwolle stond 26 punten voor met nog 8 minuten te spelen en er leek niets aan de hand. Welhaast wonderbaarlijk (via een 2-29 run in 7 minuten) kwam Leiden door een score van Luuk van Bree een minuut voor tijd voorsprong (80-81).
Uiteindelijk was deze score van Coen Stolk de belangrijkste en de eigenlijk ook de mooiste, in ieder geval de winnende (84-83).
1. Wonderschone Nederlandse assist
Dat Heroes won in Porto was knap. Gezien de tegenstander, maar ook omdat Heroes zondagmiddag nog in Leiden speelde. Op maandagmiddag naar Porto reisde, dinsdagavond speelde en woensdagnacht alweer aan de terugreis begon.
Enfin de winst zet voor de Bossche formatie de deur naar de 2e ronde wijd open. Maar goed, vorig seizoen werd er ook gewonnen bij Benfica (dat nu Champions League speelt, maar dat terzijde) en leek ook alles de goede kant op te gaan voordat het alsnog flink misging.
De eerste en enige steal van de sterke Kobe Webster voor de laatste score was aardig. Maar deze assist van Boy van Vliet was voor mij het hoogtepunt. De aanvoerder van Heroes gaf de bal niet alleen precies op maat, hij zag ook het moment. Deze combinatie is niet veel Nederlanders gegeven.
Dit seizoen is Boy van Vliet gelukkig voor hem niet langer een backup-pointguard, maar is hij teruggekeerd naar de 2 en dat heeft hem zichtbaar goed gedaan.
Mijn haai van de week. En voor de duidelijkheid, de 28-jarige guard staat, net als de 25-jarige Coen Stolk, niet op de lijst voor Oranje.
