Het lijkt erop dat de winst van Donar in wedstrijd drie van de serie tegen ZZ Leiden een ‘vorentscheidung’ is. Maar in deze best-of-fiveserie is vooralsnog niets wat het lijkt. Tenslotte won de uitspelende ploeg al drie keer.
En hoewel de marge na 40 minuten ruim was, was het zeker een spannende wedstrijd.
Dit viel mij op in wedstrijd 3.
ZZ Leiden tegen Donar, 55-64.
2. Punten maar voor David Collins, net zo (bizar) weinig als in wedstrijd 2
5. Punten scoorde Leiden maar uit 17 keer balverlies van Donar, andersom 13 uit 13
16. Punten voor topscorer Clay Mounce (6/8) met 6 rebounds in 25 minuten (door foutenlast)
20. Rake field goals van Leiden (op 57 pogingen = 35%), Donar 26 (tegen 48%)
22. Driepuntspogingen van Leiden tegen 22% (5 raak), 14 poging tegen 28% voor Donar (5 raak)
36. Points in the paint voor Donar, ZZ Leiden 22
41. Seconden voor het eind besliste Stephaun Branch de wedstrijd en misschien wel de serie met een driepunter uit de hoek bij de stand van 55-57
100. Procent vrije worpen Donar (8/8), Leiden kreeg er flink veel meer 10/18 en miste er veel (55%)
1968. Opening Vijf Meihal waar misschien voor het laatst is gespeeld omdat ZZ Leiden over twee maanden verhuisd naar de ‘overkant’
Conclusie: De slimste ploeg heeft gewonnen. Stimac had zijn huiswerk goed gedaan. Simpelweg timmerde hij de verdediging dicht (a la Boot die in de zaal was). Nou deed Leiden dat ook en zeker niet slecht, maar de Leidse aanval bleek te voorspelbaar.
Het kwam kort door de bocht neer op Rutherford zoeken en anders schieten. Leiden liet zich zo te makkelijk verleiden of (kies maar) werd gedwongen tot schoten van buiten.
Vermoeidheid en ervaring spelen hierbij een rol. Op je klompen kon je aanvoelen dat dit een ‘lelijke’ wedstrijd zou worden, de derde in vijf dagen.
Dan moet je niet kiezen voor het open schot relatief snel in de klok, dan moet je de ring aanvallen. Dat leidt tot hoog percentage schoten en anders wel tot vrije worpen.
Donar, dat inside meer kracht heeft, deed dat beter, ook met guards en Mounce die de ring aanvallen. Getuige het verschil van punten in de paint en naar het aantal -gemiste- driepunters.
Bovendien waren de Groningers heel scherp op balverlies van Leiden en dat zorgde in het tweede kwart voor een flink gat.
Omdat Leiden ook goed verdedigde kwam het na rust knap terug in de wedstrijd en maakte zelfs een gat van 12 punten goed. Maar op het cruciale moment aan het eind van de run kon Leiden aanvallend niet doordrukken.
Omdat Donar de verdediging echt goed op orde had en omdat Leiden geen oplossingen kon vinden en eigenlijk zonder de belangrijke Collins speelde, die veel verkeerd deed.
Net als in wedstrijd 1 was het de ‘pas’ (half maart) aangetrokken Branch die het duel besliste, nu met een driepunter uit de hoek. Al was de hoofdrol voor het derde duel op rij voor Clay Mounce, die serieus aanspraak maakt op de titel MVP van de finale.
Al met al lijkt Donar stoïcijns op weg naar de titel. Ogenschijnlijk met vertrouwen, een stevige verdediging en, niet onbelangrijk, met een thuiswedstrijd in een stijf uitverkocht Martiniplaza op het programma.
Nou is niets onmogelijk en alle drie de wedstrijden zijn gewonnen door de uitspelende ploeg, maar Leiden moet wel uit een ander (inside) vaatje gaan tappen om maandag nog een laatste keer aan de bak te kunnen in de Vijf Meihal.
